Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες σε όλα τα επίπεδα. Ατομικό και προσωπικό επίπεδο είναι αδιαχώριστο από το συλλογικό και το εν γένει κοινωνικό, ενώ αν διερευνήσουμε προσεχτικά τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας και τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στη καθημερινότητα μας, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε μια αλληλουχία και μια σύνδεση μεταξύ όσων συμβαίνουν έξω από μας χωρίς όμως να αφήνουν παρθένο τον εσωτερικό μας κόσμο. Σε μια εποχή γενικότερης αστάθειας και ανασφάλειας, πολλοί άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την ανάγκη να νιώσουν ασφάλεια και μια σχετική και στιγμιαία έστω σταθερότητα. Πασχίζουν να δώσουν νόημα σε μια ζωή διαρκώς μεταβαλλόμενη και να επενδύσουν τις αφηγήσεις τους για τις απώλειες που μπορεί να έχουν ζήσει από το ξέσπασμα του covid-19 και έπειτα με χρώματα, με σημασίες και ερμηνείες. Προσπαθούν να απαρτιώσουν όλα όσα συμβαίνουν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Και όλη αυτή η μάχη, η ιλιγγιώδης ταχύτητα της εποχής επιφέρει κόπωση, άγχος, αδυναμία και μια αίσθηση ανημπόριας και μη ικανοποίησης. Πολλοί φτάνουν να φωνάζουν απεγνωσμένα γιατί?
Όπως γράφεται στο άρθρο της Susan Pollak, στο έγκυρο επιστημονικό site, psychotheraoynetworker, οι αναφορές δείχνουν ότι το 1/3 των ανθρώπων βιώνουν υψηλό άγχος και κατάθλιψη, με τα παιδιά και τους άρρωστους και ηλικιωμένους ανθρώπους των οικογενειών να είναι οι κύριοι πληττόμενοι. Πολλοί άνθρωποι αναφέρουν ότι αποτυγχάνουν να διαχειριστούν και να ανταπεξέλθουν στους ρόλους τους, ως εργαζόμενοι, σύντροφοι, φίλοι ή συγγενείς. Έχουμε ένα εσωτερικό κριτή μέσα μας, ο οποίος είναι πολύ αυστηρός. Μπορεί να είναι μερικές φορές πιο αυστηρός και από την πιο αυταρχική συμπεριφορά που βιώσαμε κατά το παρελθόν. Αυτός ο εσωτερικός κριτής μεγαλώνει μέσα μας, τρεφόμενος από παρελθούσες εμπειρίες που δεν επεξεργαστήκαμε, θεριεύει από την ενίσχυση των συγκρίσεων που κάνουμε με τους άλλους, γιγαντώνεται και μας τρομάζει μέσα από το ανελέητο κούνημα του δαχτύλου εμπρός στα μάτια μας.
Μέσα σε όλο αυτό το θόρυβο λοιπόν, χρειαζόμαστε να βρούμε ένα μέρος ήσυχο. Ένα ασφαλές περιβάλλον μέσα στο οποίο θα εναποθέσουμε λίγη από την ελπίδα μας για ηρεμία και γαλήνη. Χρειαζόμαστε ένα μέρος όπου με ευγένεια θα αντλήσουμε δύναμη και θάρρος να προχωρήσουμε, μέσα στο στίβο της ζωής με τις κορφές και τα δύσβατα μονοπάτια που μπορεί αυτή η διαδρομή να έχει.
Ένας τρόπος να βρούμε λίγη ησυχία εν μέσω φασαρίας είναι να συνδεθούμε εκ νέου με το σώμα μας και τη ζωή. Να δώσουμε λόγο και ευκαιρία παρατήρησης στη ψυχή. Και ένας τρόπος να το πετύχουμε είναι να παρατηρήσουμε και να ρυθμίσουμε την αναπνοή μας. Πνοή και ψυχή έννοιες συνδεδεμένες. Στα αρχαία ελληνικά πνοή είναι το φύσημα του αέρος, που φτάνει μέσω της αναπνοής, της ανάσας στον εγκέφαλο εκεί που εδράζεται το πνεύμα κατά τους αρχαίους και η ζωή. Από την άλλη η ψυχή, προερχόμενη από το ψύχω που σημαίνει φυσώ, πνέω. Και τελικά η ψυχή είναι πνοή, είναι το πνεύμα και ως εκ τούτου η ίδια η ζωή.
Ξεκινώντας από τα απλά:
Ξεκίνα βρίσκοντας ένα άνετο μέρος και μια αναπαυτική θέση για να καθίσεις. Απέφυγε το κρεβάτι, κάθισε σε μια αναπαυτική πολυθρόνα ή καρέκλα καλύτερα. Ευθυγράμμισε τη σπονδυλική σου στήλη με την πλάτη της καρέκλας ή πολυθρόνας και τοποθέτησε τα πόδια σου σε θέση ώστε τα πέλματα να είναι γειωμένα και σε πλήρη σύνδεση με τη γη, το πάτωμα, ή το χώμα. Κλείσε τα μάτια σου και φέρε όλη τη προσοχή σου στο σώμα και την ανάσα σου. Μην προσπαθήσεις να αλλάξεις τίποτα ακόμη. Απλά παρατήρησέ τα. Οι ώμοι είναι σφιχτοί ή χαλαροί? Ο λαιμός είναι σφιχτός ή απαλός? Τα χέρια βαριά ή ελαφρά? Τα πόδια βαραίνουν ή είναι ανάλαφρα? Τα ακροδάχτυλα είναι ζεστά ή κρύα?
Εστίασε στην ανάσα σου. Εισέπνευσε από τη μύτη μετρώντας μέχρι το 4, διατήρησε τον αέρα που εισέπνευσες στους πνεύμονές σου -νιώθοντάς τους γεμάτους- μετρώντας μέχρι το 4, εξέπνευσε από το στόμα- απελευθερώνοντας τον αέρα σαν να 'ναι μια λεπτή χορδή και κράτησε τους πνεύμονές σου ελεύθερους από αέρα για 4 δευτερόλεπτα. Επανέλαβε τον ίδιο κύκλο 5 φορές.
Μετά τις επαναλήψεις αναρωτήσου τι περνάει τώρα απ' το νου μου, ποιες συγκεκριμένες αισθήσεις έχω στο σώμα μου, ποιο συναίσθημα εκφράζει η καρδιά μου?
Η παραπάνω πρακτική, μπορεί να ελαφρύνει το σώμα από το βάρος και την ένταση που νιώθουμε. Ένα ανάλαφρο σώμα, μπορεί να κινηθεί πιο εύκολα στο χώρο, ένα καθαρό μυαλό μπορεί να αγγίξει με περισσότερη ευγένεια πληγές και πόνους που ένιωσε η καρδιά. Η επιστροφή στην επαφή και στη σύνδεση με το σώμα και την αναπνοή ενθαρρύνει να προσεγγίσουμε τη ζωή και τα συναισθήματά μας με λιγότερη επίκριση και λιγότερη σύγκριση.
*** Στο παρακάτω link μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο που αναφέρεται παραπάνω
***https://www.psychotherapynetworker.org/blog/details/2051/the-five-minute-meditation***
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου