Υπάρχει ένα εξαιρετικό φιλοσοφικό έργο του Μπιουνγκ- Τσουλ Χαν, με τίτλο Η κοινωνία της κόπωσης. Ο Χαν περιγράφει τη σύγχρονη κοινωνία όπου ο άνθρωπος στη μεταμοντέρνα εργασιακή ζωή βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν έχει πλέον ένα κεφάλαιο να τον εξαναγκάζει να εργαστεί και να παράγει περισσότερο από όσο μπορεί ή χρειάζεται, αλλά αποτελεί ο ίδιος μέσα σε ένα καθεστώς προσωπικής ψευδο-ελευθερίας το αφεντικό του εαυτού του, αυτοεκμεταλευόμενος για να αυξήσει την επίδοσή του. Λέει ο Χαν το επειδοσιακό υποκείμενο βρίσκεται σε ανταγωνισμό με τον εαυτό του και υποκύπτει στον ολέθριο εξαναγκασμό να πρέπει συνεχώς να τον υπερβαίνει. Με αφορμή τη φράση αυτή του Χαν, με την οποία κλείνω τη πρώτη παράγραφο, σκέφτομαι ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι που μεγαλώνουν σε έναν ανταγωνισμό με τον εαυτό τους; Μήπως είμαι κι εγώ αυτός; Τι χαρακτηρίζει αυτούς τους ανθρώπους; Τι περνάει απ' το νου τους; Πώς αισθάνονται; Πώς είναι οι σχέσεις τους με τους κ
- Λήψη συνδέσμου
- Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
- Άλλες εφαρμογές