Ας ξανα-συστηθώ

     

    Με αυτό το άρθρο έχω την πρόθεση να συστηθώ με ένα διαφορετικό τρόπο. Ίσως να είναι και μια προσπάθεια να αποκαλύψω κάτι για την αναπόσπαστη υποκειμενική ματιά που χρωματίζει πάντα εκούσια ή ακούσια τις οπτικές των επαγγελματιών του πεδίου μου. Στη πραγματικότητα μόλις πρόσθεσα και άλλους συναδέλφους σε κάτι που είναι καθαρά δική μου ανάγκη ίσως για να ελαφρύνω το βάρος της ευθύνης με τη θέση που θα εκφράσω ή και ίσως γιατί πιστεύω ότι υπάρχουν και άλλοι που μπορεί να νιώθουν μια τέτοια ανάγκη να διαρρήξουν τα στεγνά και αγγιλωμένα σε παλιομοδίτικες θεωρίες όρια μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου.  

    Να σημειώσω εδώ, ότι χρησιμοποιώ τις λέξεις "θεραπευόμενος ή θεραπεία ή ψυχοθεραπεία", με την έννοια της "υπηρεσίας". Με μια σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο βλέπουμε ότι η λέξη "θεραπεύω" σημαίνει, "υπηρετώ" μια επιστήμη, μια τέχνη ή γιατρεύω. Πιστεύω ότι τη σημερινή εποχή, μόνο με την έννοια της υπηρεσίας σε μια τέχνη και στην επιστήμη μου, μπορώ να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη και τα παράγωγά της. 

    Η έννοια της "γιατρειάς" στο δικό μου νοητικό χάρτη δεν είναι πλέον συμβατή με το κόσμο στον οποίο ζούμε. Και δεν είναι συμβατή διότι είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτα και ασαφή τα όρια μεταξύ του ορισμού της υγείας. Τι είναι υγιές, τι δεν είναι υγιές, όλα είναι θολά σε ένα κόσμο που δοκιμάζεται. Ζούμε σε μια εποχή όπου ό,τι γνωρίζαμε παύει να υπάρχει, ο ίδιος ο κόσμος, τα σύνορα, οι πολιτικές δυνάμεις όπως τις ξέραμε, δεν υφίστανται και νέοι ορισμοί, νέα κινήματα, νέες έννοιες έρχονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα να παραγκωνίσουν το παλιό. Το αίσθημα όλων αυτών ; Φόβος. Η στάση σε όλα αυτά ; Να υπηρετώ τις ανάγκες των ανθρώπων, όσων ανθρώπων επιθυμούν και μπορούν. Ο Λάνθιμος στην συνέντευξη τύπου της νέας του ταινίας Bugonia, είπε ότι η ανθρωπότητα απέτυχε. Συμφωνώ αλλά ταυτόχρονα, βλέπω και πιστεύω ότι όσο ακόμη η γη ανέχεται να μας φιλοξενεί, πρέπει να "θεραπεύσουμε" την τέχνη μας, την επιστήμη μας, τους ανθρώπους που έρχονται για να ζητήσουν την υποστήριξή μας και την υπηρεσία μας.

    Όταν λοιπόν σήμερα, η γνώση μας για τον κόσμο αλλάζει, είναι αναπόφευκτο να αλλάξει και η γνώση μας για τον εαυτό και το αντίστροφο. Έτσι λοιπόν εμπνέεται και το άρθρο "Ας ξανα-συστηθώ". Ξεκινώντας από τα του οίκου μας, μαθαίνοντας για μας, μαθαίνουμε και για τους Άλλους ανθρώπους και τους Άλλους τόπους και τους Άλλους χρόνους. 

Μιλώντας λοιπόν για αλλαγές, σκέφτομαι όσα έμαθα τη φετινή χρονιά. 

Το Γενάρη και το Φλεβάρη του 2025 παρακολούθησα την εκπαίδευση του EFT, της συγκινησιακά εστιασμένης θεραπείας για τις σχέσεις ζεύγους. Είχα τη χαρά να βρεθώ παρέα με καταξιωμένους συναδέλφους που ζουν και εργάζονται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό και με δασκάλους που με ενέπνευσαν να προσεγγίσω τη ματιά του EFT με ανοιχτότητα, περιέργεια, ενδιαφέρον και ενθουσιασμό. Πλέον αξιοποιώ τις δεξιότητες και τις γνώσεις από τα βιωματικά εργαστήρια αυτής της εκπαίδευσης τόσο στην ατομική ψυχοθεραπεία όσο και στη ψυχοθεραπεία και τη συμβουλευτική ζευγαριών. Πιστεύω ότι τα ζευγάρια αντιπροσωπεύουν το κορμό μιας κοινωνίας. Ένας υγιής, λειτουργικός, σταθερός κορμός από τον οποίο μπορούν με σιγουριά και ασφάλεια να ξεπεταχτούν κλαδιά, αποτελεί θεμέλιο μιας κοινωνίας. 

Το ίδιο έτος, συμμετείχα ενεργά και στην εκπαίδευσή μου στην Επιστημολογία της Συστημικής Ψυχοθεραπείας στη κοινότητα του ΑΚΜΑ Σε αυτό το εκπαιδευτικό πλαίσιο καλλιέργησα σχέσεις με συναδέλφους, με πολλούς από τους οποίους μοιραζόμασταν ένα κοινό όραμα. Να προσφέρουμε στους ανθρώπους υπηρεσίες που θα συμβάλλουν στη καλλιέργεια σχέσεων με τους Δικούς τους, με τους κοντινούς τους και τη δημιουργία μιας κοινότητας. Σε αυτό το σεμιναρίο, διεύρυνα το οπτικό μου πεδίο. Ανακάλυψα ότι οι άνθρωποι μοιάζουμε περισσότερο με καλειδοσκόπιο και ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να σταθούμε σε ό,τι μας ενοχλεί, μας θυμώνει ή μας φαίνεται ξένο, αν θέλουμε να μεγαλώσουμε και να αναπτυχθούμε. Η κύρια σκέψη που προσέλκυσε το ενδιαφέρον μου ήταν αυτή του πολύπλευρου- πολυφωνικού εαυτού. Είμαστε περισσότεροι από ότι νομίζουμε και είμαστε όχι απλώς τα πρόσωπα που φέρουμε μέσα μας αλλά οι σχέσεις αυτών των προσώπων. 

    Άρχισα να προσπαθώ να εφαρμόζω όλες αυτές τις γνώσεις στη δουλειά μου. Κυρίως όμως, επιχειρώ να αξιοποιώ αυτά που διδάχτηκα στις σχέσεις μου με τη γυναίκα μου, με τους φίλους μου, με την γονεϊκή μου οικογένεια και με τους άγνωστους ανθρώπους που περιδιαβαίνουμε και διασταυρωνόμαστε στα ίδια πεζοδρόμια, στην ίδια περίκλειστη τσιμεντούπολη. Αν αναρωτιέστε πώς και αν τα καταφέρνω, σας εκθέτω ότι ο στόχος μου είναι να προσπαθώ διαρκώς. Άλλοτε το πετυχαίνω και πλημμυρίζω με ένα αίσθημα ευτυχίας, γαλήνης και πληρότητας και άλλοτε αποτυγχάνω παταγωδώς καθώς η φασαρία της πόλης, οι ρυθμοί ζωής και η άφεσή μου σε αυτά με παρασύρουν. 

    Τα παραπάνω, από τις εκρηκτικές αλλαγές που συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο μέχρι τις νέες εκπαιδεύσεις που συμμετείχα, με έκαναν να μεταρρυθμίσω και τη ματιά μου σε παλιότερες εκπαιδεύσεις. 

    Η προσέγγιση της Γνωσιακής Συμπεριφορικής Ψυχοθεραπείας, την οποία ολοκλήρωσα πριν 3 χρόνια, είναι πλέον ένα εργαλείο στα χέρια μου, αναθεωρημένο και σαφώς εμπλουτισμένο. Το αξιοποιώ και επιστρέφω σε αυτό τόσο κατά την υπηρεσία της ψυχοθεραπευτικής διεργασίας, όσο και στις καθημερινές μου δραστηριότητες, με ένα τρόπο που μου επιτρέπει να ανοίγω τα μάτια μου και τους ορίζοντές μου, αντί να κλείνομαι σε αυτή τη τεχνική μονοδιάστατα. 

    Τη φετινή χρονιά όμως έμαθα και πώς είναι να αποκτάς γνώσεις και δεξιότητες, "ξεμαθαίνοντας". Όταν σήμερα λοιπόν αναζητούμε, μέσα σε αυτό το αβέβαιο χάος, λίγη αίσθηση βεβαιότητας και ασφάλειας, χρειάζεται και να στραφούμε και στη τέχνη. 

    Με αυτή τη σκέψη λοιπόν, προσπάθησα να αφήσω στην άκρη την πεποίθηση της παραγωγικότητας ως ύψιστης αξίας και να στραφώ να μάθω να εκφράζομαι μέσω της μουσικής. Ξεκίνησα μαθήματα πιάνου, χωρίς να έχω τη παραμικρή ιδέα από μουσική. Σε αυτή τη μαθητεία, ανακάλυψα ότι έχω ανάγκη να εκφράζομαι πέρα από τις λέξεις. Βυθίστηκα σε ένα κόσμο όπου οι λέξεις μπορούν να φτωχύνουν μπροστά στις μελωδίες και τους ήχους και άκουσα πόσο σημαντικές είναι οι παύσεις και οι σιωπές. Κάποιος συνθέτης είπε ότι η μουσική είναι οι παύσεις ανάμεσα στους ήχους απ' τις νότες.

    Με αυτές τις μαθητείες λοιπόν με βρίσκει η νέα σεζόν. Όλα αυτά είναι απλώς ενδεικτικά ίσως βιογραφικά στοιχεία. Κάθε πεδίο από τα παραπάνω, είναι γεμάτο από πολύ κούραση, από ματαίωση, από στιγμές απώλειας νοήματος στο ερώτημα γιατί το κάνω τώρα αυτό ; 

    Μέσω αυτών των λέξεων προσπάθησα να μοιραστώ τα νέα βήματα που έκανα. Θέλησα να βάλω λίγο από τη προσωπική μου ματιά για το πώς βλέπω τον κόσμο, τις σχέσεις, την ανθρωπότητα, τους ανθρώπους, την τέχνη και επιστήμη μου. Θα μπορούσα να γράφω τόσα και τόσα άλλα αισθήματα και σκέψεις αλλά θα ήταν άδικο και δεν ανταποκρίνεται στους στόχους αυτού το blog. Οι στόχοι του είναι να εμπνεύσει τους αναγνώστες, να ενδυναμώσει, να ενημερώσει, να υποστηρίξει.