"Δε μπορώ να φύγω και να τους αφήσω"

   

  Η ζωή είναι μια διαδρομή. Αυτή η διαδρομή είναι άλλοτε κακοτράχαλη, άλλοτε με στροφές, άλλοτε με επιστροφές σε προηγούμενα μέρη και τοποθεσίες, επανεκκινήσεις, συνέχειες, παύσεις εν γένει η ζωή είναι μια όχι γραμμική πορεία προς ένα σημείο, προς κάπου που διαρκώς χρειάζεται να αναρωτιόμαστε. Όπως ακούστηκε πρόσφατα και σε μια διημερίδα διαρκώς πρέπει να θέτω το ερώτημα ποιος είμαι, που πάω και γιατί; Θα συμπλήρωνα αυτό που λέει και ο Μπουκάϊ με ποιόν; 

    Συχνά εμείς οι άνθρωποι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη δυσκολία να συνειδητοποιήσουμε την επιθυμία μας. Και άντε την συνειδητοποιούμε και συντονιζόμαστε με αυτή. Πώς την εκφράζουμε ιδίως όταν αυτή δεν είναι παράλληλη με την επιθυμία των άλλων ; Και πώς μπορεί άλλωστε να είναι πάντα οι επιθυμίες μας εναρμονισμένες με τις επιθυμίες των άλλων ; 

    Πρόσφατα λοιπόν συζητούσαμε με ένα ωφελούμενο- πελάτη μου κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας σχετικά με το δισταγμό του να αναφέρει στην οικογένεια του ότι τις εορταστικές μέρες που επίκεινται εκείνος έχει αποφασίσει να λείπει μαζί με φίλους εκτός του τόπου διαμονής του. Με άλλα λόγια επιθυμεί όπως μου έλεγε να περάσει χρόνο εκτός του οικογενειακού κύκλου, μακριά από τους οικογενειακούς κοντινούς Άλλους και αυτό τον τρομάζει, τον κάνει να μηρυκάζει σχετικά με το πώς θα το ανακοινώσει στους Δικούς του. 

    Όλοι μας έχουμε βρεθεί λίγο πολύ σε παρόμοιες καταστάσεις. Θυμάμαι την πρώτη φορά που άλλαξα τη χρονιά μακριά από την οικογένεια μου. Αισθανόμουν μια συστολή, μια εσωτερική αγωνία και αναταραχή, βυθισμένος μέσα σε ατέρμονους διαλόγους του μυαλού για το πώς θα το ανακοινώσω, πώς θα το πάρουν, τι θα μου πουν, τι θα τους απαντήσω. Έμοιαζε σαν να περιστρεφόμουν αδυσώπητα και ιλιγγιωδώς μέσα σε μια αγωνιώδη δίνη ερωτημάτων στα οποία δεν έπαιρνα απάντηση.  

    Γιατί δυσκολευόμαστε να πούμε στους Άλλους εγώ αποφάσισα να περάσω τη σημαντική αυτή εορταστική περίοδο με τους φίλους μου

• Σκεφτόμαστε πώς θα το πάρουν οι Άλλοι. Ότι θα τους πληγώσουμε, ότι θα τους κάνουμε να νιώσουν εγκατάλειψη και ότι τους αποχωριζόμαστε. 
• Σκεφτόμαστε ότι θα σκεφτούν ότι δεν είναι σημαντικοί για μας πλέον. Δεν μετράνε.
• Αισθανόμαστε ενοχές να κάνουμε αυτό που επιθυμούμε. 
• Σκεφτόμαστε ότι θα αλλάξει η εικόνα που έχουν για μας. 
• Αισθανόμαστε φόβο ότι θα τους πληγώσουμε ή και ότι δεν θα μας το επιτρέψουν.
• Αισθανόμαστε φόβο να αναλάβουμε την ευθύνη της επιλογής μας.
• Η ενηλικίωση μπορεί ακόμη να μην έχει πραγματοποιηθεί και να αισθάνεται κανείς ότι οι άλλοι εξαρτώνται από αυτόν. 
• Ίσως σκέφτεται κάποιος-ο ότι η χαρά και η ευτυχία των Άλλων εξαρτάται από τον ίδιο.
• Παραδοσιακά οι άνθρωποι περνάνε τις σημαντικές μέρες όπως τις γιορτές με την οικογένεια.

    Αυτοί είναι ορισμένοι λόγοι για τους οποίους μπορεί κάποιος-ο να δυσκολεύεται να επικοινωνήσει τις επιθυμίες του όσον αφορά τον αποχωρισμό. Αλλά τα πράγματα σίγουρα δεν είναι τόσο απλά. Υπάρχουν ακόμη πολλά που μπορούν να ειπωθούν γύρω από τη δυσκολία του να αποχωριστώ το οικογενειακό κλίμα και σίγουρα αυτός ο αποχωρισμός και αυτό το μεγάλωμα δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Μπορεί μάλιστα να είναι μια διαρκής διεργασία εσωτερική- με τον εαυτό- και εξωτερική- με τους άλλους. 

    Η έκφραση των επιθυμιών μου προϋποθέτει πρώτα απ' όλα την αναγνώριση τους. Απαιτεί ένα εσωτερικό διάλογο με σκοπό τη διευκρίνιση τους, ποιές είναι επιθυμίες μου, ποιές νομίζω ότι είναι και από που προέρχονται; 

    Αφού τις αναγνωρίσω έχω να αντιληφθώ όλες εκείνες τις ιστορίες που λέω στον εαυτό μου και με εμποδίζουν να τις εκφράσω. Το μυαλό παράγει σενάρια, σκέψεις, υποθέσεις. Πολλές απο αυτές τις αντιλαμβανόμαστε ως βεβαιότητες, κάτι που μας εμποδίζει να προχωρήσουμε παρακάτω. Οι υποθέσεις όμως έχουν μια ιστορία. Έχουν την προσωπική μας ιστορία, το νόημα που έχουμε δώσει στη ζωή μας, όντας μέλη μικρών και ευρύτερων συστημάτων ξεκινώντας από την οικογένεια. 

 Αν η ιστορία που λέω, αφηγείται το πόσο θα πληγωθούν οι κοντινοί μου Άλλοι με την απόφαση που έχω πάρει να απουσιάζω, τότε αυτό είναι ένα πολύ καλό σημάδι να ξεδιπλώσω το νήμα της, να αναρωτηθώ από που προέρχεται, ποιό ρόλο είχα και έχω μέσα στο πλαίσιο που βρίσκομαι ή βρισκόμουν και πόσο παλιά πηγαίνει αυτή η ιστορία. 

    Η έκφραση των επιθυμιών δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Σκεφτείτε ότι υπάρχουν εποχές όπως η αγροτική εποχή όπου οι άνθρωποι δεν έλεγαν τις επιθυμίες τους. Μια γυναίκα ή ένας άντρας παντρεύονταν και δεν ρωτιόντουσαν ποτέ. Αυτό μπορούμε να το παρατηρήσουμε ή να το ακούσουμε σε ιστορίες ανεξαρτήτου κοινωνικής ή και οικονομικής τάξης. Κάθε τάξη έμπαινε σε μια τέτοια διαδικασία για διαφορετικούς λόγους, συμφέροντος ή καθαρής επιβίωσης. 

    Φυσικά οι εποχές έχουν αλλάξει. Αλλά η δυσκολία με την οποία κανείς επιτρέπεται ή όχι να εκφράζει τι επιθυμεί παραμένει. Πώς και ποιός θα μου μάθει να λέω τι επιθυμώ όταν κανείς εκεί όπου μεγάλωσα δεν το ξέρει και δεν το έμαθε ποτέ; 

    

Αναρωτήσου: Εσύ σε ποιόν-ο δυσκολεύεσαι να εκφράσεις την επιθυμία σου να φύγεις ή να απουσιάζεις για λίγο από κοντά του; Ποιός-ο σου έμαθε να εκφράζεις τις επιθυμίες σου; Πότε ήταν μια πρόσφατη φορά που είπες ότι εγώ δεν θα είμαι μαζί σας ή μαζί σου; Πώς ένιωσες; Πώς αντέδρασε ο άλλος-ο;