Κάποιες φορές αισθάνομαι μια κόπωση, το κεφάλι μου βαρύ, τη σκέψη μου θολή και συγκεχυμένη. Παρόμοιες αισθήσεις και συναισθήματα διαπραγματεύονται πολύ συχνά άνθρωποι και στις συνεδρίες ψυχοθεραπείας. Αισθάνονται ένα χρόνια αίσθημα άγχους και stress, στο μυαλό τους στριφογυρίζει μια διαρκής επιταγή υπερ-απόδοσης και άριστης επίδοσης και ανελαστικοί κανόνες που θέτουν υψηλά το πήχη.
Πολύ συχνά αναρωτιέμαι πώς μπορούσαν οι άνθρωποι παλιότερα και κατάφερναν να ανταπεξέλθουν σε όλες τις υποχρεώσεις χωρίς να εκφράζουν παράπονα, χωρίς να δυσανασχετούν ; Είναι άραγε ότι δεν είχαν μάθει να εκφράζουν τα παράπονα τους ή τα συναισθήματά τους ; Ήταν πιο ανθεκτικοί από τις νεότερες γενιές ; Μπορεί όλα αυτά μπορεί και τίποτα. Σίγουρα όμως τους έλειπε η τεχνολογία.
Τι σχέση έχει άραγε η τεχνολογία με την κόπωση σήμερα ; Διαβάζοντας ένα άρθρο για τον τρόπο που η τεχνολογία κλέβει από το χρόνο μας αμέσως αντιλήφθηκα την απάντηση που αναζητούσα στο ερώτημα πότε συνήθως αισθάνομαι αυτή τη κόπωση ; https://theconversation.com/technology-is-stealing-your-time-in-ways-you-may-not-realise-heres-what-you-can-do-about-it-216863
Υποτίθεται ότι η τεχνολογία μας επιτρέπει μέσω της διευκόλυνσης που μας παρέχει, να κάνουμε γρηγορότερα κάποιες εργασίες και να εξασφαλίζουμε περισσότερο χρόνο για να κοιμηθούμε, να χαλαρώσουμε, να ξεκουραστούμε, να αφιερώσουμε στην ψυχαγωγία μας ή και να μην κάνουμε απολύτως τίποτα παρά να ρεμβάσουμε το άπειρο. Φαντάζομαι ότι για τους περισσότερους από την γενιά των millienials και τη γενιά Ζ μια τέτοια δήλωση φαντάζει αστεία και μπορεί να μας κάνει να αισθανόμαστε αμήχανία και έκπληξη.
Σύμφωνα με το άρθρο, πρόσφατα πραγματοποιήθηκε μια έρευνα όπου διεξήχθησαν συνεντεύξεις σε 300 ανθρώπους σε όλο το εύρος της Ευρώπης ώστε να γίνει κατανοητό πώς οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις συσκευές τους στην καθημερινότητα. Η έρευνα έδειξε ότι οι άνθρωποι αποφεύγουν τα κενά διαστήματα στο χρόνο τους κατά τη διάρκεια της ημέρας, καλύπτοντάς τα με διάφορα tasks κάποια από τα οποία δεν θα ήταν δυνατά χωρίς την τεχνολογία.
Όλοι λίγο πολύ το κάνουμε αυτό. Είτε βρισκόμαστε στο μετρό, είτε περιμένουμε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά αναμονής στο σουπερμάρκετ ή στο χώρο αναμονής σε μια ιατρική επίσκεψη, συμπληρώνουμε αυτό το χρόνο αναμονής με διάφορες δραστηριότητες που έχουν να κάνουμε με το smartphone είτε αυτές αφορούν κάποια επαγγελματική υποχρέωση είτε απλώς το να δημοσιεύσουμε κάτι στα social media ή να "χαζέψουμε" τις δημοσιεύσεις άλλων.
Σχεδόν η ησυχία μας φοβίζει. Μοιάζει να είναι τρομακτικό να αναμένουμε στην νοητική ησυχία. Χρειάζεται διαρκώς να "ταϊζουμε" το μυαλό μας με νέες πληροφορίες και νέα tasks. Το ονείρεμα, ο ρεμβασμός και το κενό φαντάζουν να αποτελούν λέξεις που πλέον η χρήση τους φθίνει στο λεξιλόγιο της γενιάς μου. Σπάνια ακούω ανθρώπους, φίλους, συντρόφους, συναδέλφους να χρησιμοποιούν λέξεις όπως οι παραπάνω: ρεμβάζω, ονειροπολώ, ονειρεύομαι, αναστοχάζομαι.
Μπορεί ορισμένες φορές τα social media, να λειτουργούν ως μηχανισμοί έμπνευσης (άλλωστε και η έρευνα στην οποία βασίζεται το παρόν άρθρο μέσα από τα social media βρέθηκε στα μάτια μου), να κινητοποιούν ή και να βοηθούν στη χαλάρωση. Σύμφωνα όμως με την έρευνα οι άνθρωποι αισθάνονται μια αίσθηση ντροπής, ενοχής και μεταμέλειας έπειτα από τη συμπλήρωση του ελεύθερου τους χρόνου με δραστηριότητες που αφορούν στο διαδίκτυο. Αυτό συμβαίνει γιατί αντιλαμβάνονται ότι αυτές οι δραστηριότητες είναι λιγότερο αυθεντικές και αξίζουν λιγότερο από τις δραστηριότητες που αφορούν στο πραγματικό κόσμο.
Ενώ λοιπόν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κάνουμε λιγότερα πράγματα, στη πραγματικότητα ξοδεύουμε πολύ περισσότερο χρόνο στη παραγωγή και στην κατανάλωση πληροφοριών, τις οποίες δεν προλαβαίνουμε να μεταβολίσουμε. Η κούραση είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα αυτής της διαρκούς διεργασίας κατανάλωσης και παραγωγής.
Τι να κάνουμε για να ανακτήσουμε τον ποιοτικό μας χρόνο;
- Πρώτα απ' όλα να αναγνωρίσω τις στιγμές που κάνω χρήση της τεχνολογίας. Πού είμαι ; πχ. μπορεί να βρίσκομαι στο μετρό ή να περιμένω την άφιξη του ΗΣΑΠ.
- Έπειτα να αναρωτηθώ πώς αισθάνομαι την στιγμή ακριβώς πριν ανοίξω το κινητό για να συμπληρώσω το κενό χρόνο.
- Να αναρωτηθώ αν αυτό που κάνω τώρα έχει κάποια χρησιμότητα για 'μενα
- Να αποδεχτώ ότι πολλές φορές είναι ok να κάνω λιγότερα ή να μην κάνω τίποτα.
- Στα εργασιακά περιβάλλοντα χρειάζεται εργοδότες και εργαζόμενοι να δημιουργήσουν το πλαίσιο ώστε η αποσύνδεση να θεωρείται κάτι το φυσιολογικό και να μην αποτελεί εξαίρεση. Αυτό έχει να κάνει και με την θέση ρεαλιστικών προσδοκιών.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου